شروع

هیچ چیز پوشاننده ی شکست های بزرگ نیست؛

پدرت را از دست داده باشی، خواهرت را جلوی دوربین های همه گیر، لخت کرده باشند، مادرت شهره ی بی آبرویی در ده کوره ای باشد...

یا یک بغض، همچون گردنه گیر های بلاد افغان بیخ گلویت را فشار دهد...

همه ی اینها از یک قماشند و در زمره ی بلاهای طبیعی...

 این وبلاگ بعدظهر یکشنبه ای گرم، لابه لای بغض های باز نشده و دستمایه ی توهماتی خشن و وحشیانه،

پس از شکستی به ژرفناکی شکست بغض پدری بعد از قطع شدن دستی که با آن کارگری میکند ساخته شده و دست نشانده ی تمام بغض های به واژه نشسته است.

تمام این واژه ها بغض های نترکیده ی پسری بیست و یکساله است.