و تمام شاپرک ها، در حصار دنده های چپ قلبم؛
امروز برای آخرین بار
بال زدند؛
و تمام من را بردند؛
این مرگ قطعیه یک هنرمند با گردن بلوری و دستان بلند و دانه های قرینه بر دستانش است.
همینجا، تنها، بی کس و کار،
تمام شد نقطه.
این آخرین پست من در دنیای کثیف مجازیست.
تمام.
امروز برای اولین بار به سمت خوردن قرص میروم، ای کاش تا عصر جوابم را بدهد. شاید فردایی نباشد.
مخلصم.
هیچ چیز پوشاننده ی شکست های بزرگ نیست؛
پدرت را از دست داده باشی، خواهرت را جلوی دوربین های همه گیر، لخت کرده باشند، مادرت شهره ی بی آبرویی در ده کوره ای باشد...
یا یک بغض، همچون گردنه گیر های بلاد افغان بیخ گلویت را فشار دهد...
همه ی اینها از یک قماشند و در زمره ی بلاهای طبیعی...
این وبلاگ بعدظهر یکشنبه ای گرم، لابه لای بغض های باز نشده و دستمایه ی توهماتی خشن و وحشیانه،
پس از شکستی به ژرفناکی شکست بغض پدری بعد از قطع شدن دستی که با آن کارگری میکند ساخته شده و دست نشانده ی تمام بغض های به واژه نشسته است.
تمام این واژه ها بغض های نترکیده ی پسری بیست و یکساله است.
